Langs een drukke weg staat de grote, witte muur van Rob Heerdinks woning in Utrecht, waar hij universitair hoofddocent en lector aan de hogeschool is.

‘Zo’n groot wit oppervlak is een enorme aantrekkingskracht voor graffiti, vooral van die lelijke tags’, zegt Heerdink. ‘Ik schilderde het zelf steeds wit over en op een gegeven moment dacht ik, nu schilder ik er zelf maar eens wat op.’ Dat bleek effectief, want de graffitispuiters blijven sindsdien weg. Een ander voordeel is dat Heerdink – vooral na een portretschildering van Johan Cruijf na diens overlijden – veel gesprekken heeft met buurtbewoners. ‘Johan mag niet meer weg, dan zou de buurt hevig protesteren.’ Zou hij er ook eens een molecuul op willen schilderen? ‘Wij vragen sollicitanten altijd wat voor molecuul ze zouden willen zijn.’ Heerdink denkt even na over een mooie optie. ‘Ik denk dat ik zou gaan voor het allerkleinste geneesmiddel: lithium’, zegt hij peinzend. ‘Ik heb er nooit echt aan gedacht zoiets te schilderen, maar nu ga ik het serieus overwegen.’